Tutaj nastawienie diagnostyczne jest zdominowane przez orientację afektywną, tak że spośród wielu informacji spostrzega się i zapamiętuje wybiórczo to, co jest zgodne z tym poczuciem lub włączającymi się mechaniz­mami neutralizującymi. W pierwszym wypadku spostrzega się coraz to nowe dowody swojego zła, swych nieprawości i grzeszności, a otoczenie społeczne oceniane jest pod względem jednego wymiaru (tak samo jak przy poczuciu krzywdy) — zagrożenia dla „własnego ja”, tyle tylko, że tutaj podstawą dychotomizacji świata nie są krzywdy doznane od innych, ale krzywdy innym wyrządzone. Także ocena rygoryzmu moralnego jest swoista — skrajnie niska samoocena idzie w parze z uznaniem, że inni ludzie to osoby szlachetne, dobre i pokrzywdzone przez podmiot lub też niska samoocena rygoryzmu moralnego jest generalizowana na innych (np. urojenia grzeszności rozszerzone na własne dzieci).

Piotr Więcewski

Cześć, jestem Piotrek i od roku prowadzę różnego rodzaju strony i między innymi ten blog. Chciałbym, abyś dołączył do mnie w tej technicznej przygodzie i został na dłużej 🙂