W tej sytuacji popełnienie czynu nieetycznego na osobie krzywdziciela lub osobach do niego podobnych budzi zwykle przyjemne emocje związane z wy­równaniem rachunku krzywd i przywróceniem subiektywnie rozumianego stanu sprawiedliwości. Jednostka jest przekonana, że jej ofiara, tzn. „krzywdzi­ciel”, zasłużyła na swój los, odczuwa zadowolenie z powodu swego odwetowego zachowania i jest silnie motywowana do uruchomienia takich psychologicznych mechanizmów obronnych, które utwierdzają ją w przeświadczeniu, że postąpiła sprawiedliwie i słusznie.W wielu przypadkach intensywne poczucie krzywdy sprawia, że dochodzi do znacznego osłabienia motywów i działań prospołecznych. Na przykład z badań J. Rawlings (cyt. za: Gołąb A., 1976, s. 270) wynika, że własne cierpienie usprawiedliwia niejako w oczach jednostki to, iż nie stara się zapobiec cierpie­niu innych ludzi zwłaszcza wówczas, gdy koszty takiego postępowania są dość znaczne.

Piotr Więcewski

Cześć, jestem Piotrek i od roku prowadzę różnego rodzaju strony i między innymi ten blog. Chciałbym, abyś dołączył do mnie w tej technicznej przygodzie i został na dłużej 🙂