Z INNYCH BADAŃ
Z innych badań prowadzonych w tym zespole (cyt. za: Reykowski J., 1976) wynika, że spostrzeganie drugiego człowieka jako podobnego lub niepodobnego do siebie uwarunkowane jest tym, jak jednostka widzi siebie samą, jak siebie opisuje, a przede wszystkim od tego, czy akceptuje siebie (s. 207). Stwierdzono więc, że pozytywne wartościowanie drugiego człowieka jest tym większe im bardziej jednostka ocenia go jako podobnego do siebie, a przy tym ma pozytywny stosunek do siebie samej. Z badań wykonanych przez innych członków tego zespołu (Szustrowa T., 1972; Kowalczewska J., 1972; Szostak M., 1975; cyt. za: Reykowski J., 1975a i 1977) wynika, że zdolność do podejmowania zadań pozaosobistych jest niewielka w przypadku ekstremalnego, tj. bardzo wysokiego lub bardzo niskiego poziomu samoakceptacji, natomiast jest ona największa przy samoakceptacji o średnim poziomie.