Z innych badań prowadzonych w tym zespole (cyt. za: Reykowski J., 1976) wynika, że spostrze­ganie drugiego człowieka jako podobnego lub niepodobnego do siebie uwarun­kowane jest tym, jak jednostka widzi siebie samą, jak siebie opisuje, a przede wszystkim od tego, czy akceptuje siebie (s. 207). Stwierdzono więc, że pozy­tywne wartościowanie drugiego człowieka jest tym większe im bardziej jednost­ka ocenia go jako podobnego do siebie, a przy tym ma pozytywny stosunek do siebie samej. Z badań wykonanych przez innych członków tego zespołu (Szustrowa T., 1972; Kowalczewska J., 1972; Szostak M., 1975; cyt. za: Reykowski J., 1975a i 1977) wynika, że zdolność do podejmowania zadań pozaosobistych jest niewielka w przypadku ekstremalnego, tj. bardzo wyso­kiego lub bardzo niskiego poziomu samoakceptacji, natomiast jest ona naj­większa przy samoakceptacji o średnim poziomie.

Piotr Więcewski

Cześć, jestem Piotrek i od roku prowadzę różnego rodzaju strony i między innymi ten blog. Chciałbym, abyś dołączył do mnie w tej technicznej przygodzie i został na dłużej 🙂